Articles (ကျွန်မရဲ့ သင်ကြားရေးချဉ်းကပ်ပုံနဲ့ တန်ဖိုးထားမှု၊ ပုံစံခွက်နှင့်အံမဝင်သော လက်တွေ့ဘဝ)

မူကြိုနဲ့ သူငယ်တန်းအရွယ် ကလေးအချို့ကို ကျွန်မ စာသင်ပေးဖြစ်တယ်။ အခြားအလုပ်တွေ အရမ်းများနေတာမို့ တစ်ပတ်ကို နှစ်ရက်ပဲ သင်ပေးနိုင်ပါတယ်။ ကျွန်မကလေးတွေကို သင်တဲ့အခါ အမြဲ ထည့်သွင်း စဉ်းစားတဲ့ ချဉ်းကပ်ပုံနဲ့ တန်ဖိုးထားမှုကို မျှဝေပေးချင်ပါတယ်။ အတန်းငယ်မှမဟုတ်ဘူး၊ အတန်းကြီးတွေ သင်တဲ့သူတွေအတွက်လည်း အသုံးဝင်မယ် ထင်ပါတယ်။

Approach (ချဉ်းကပ်ပုံ) : Theme Based Learning

ကလေးတွေကို ကျွန်မက ခေါင်းစဉ်အခြေပြု သင်ကြားပါတယ်။ ခေါင်းစဉ်တွေ၊ အကြောင်းအရာတွေ၊ အဖြစ်အပျက်တွေနဲ့ သင်ခန်းစာတွေကို ချိတ်ဆက်ပြီး သင်ကြားပေးလို့ ခေါင်းစဉ်အခြေပြုသင်ကြားခြင်းလို့ခေါ်တာပါ။ ဥပမာ – ကိုယ်ခန္ဓာအကြောင်းကို ဦးတည်ထားတယ်ဆိုရင် ကိုယ်ခန္ဓာနဲ့ပတ်သက်တဲ့ ဝေါဟာရတွေ၊ ကိုယ်ခန္ဓာနဲ့ပတ်သက်တဲ့ ကာကွယ်ရမယ့်အကြောင်းတွေ၊ လက်ချောင်းလေးတွေရေတွက်တာတွေ စသဖြင့် ချိတ်ဆက်သင်ကြားတာပါ။

သူ့ရဲ့ အားသာချက်က ကလေးတွေ စိတ်ဝင်စားတဲ့ အကြောင်းအရာတွေနဲ့ သူတို့ကို သင်ပေးဖို့လိုတဲ့ အရေး၊ အဖတ်၊အတွက်၊အချက်တွေကို မသိလိုက်မသိဖာသာ ချိတ်ဆက်သင်ကြားနိုင်တာပါ။ အဲဒီ့အတွက် ကလေးတွေဟာ စာသင်နေတယ်ဆိုတဲ့ ခံစားချက်မရဘဲ စကားတွေပြောနေကြတယ်၊ ဆော့ကစားနေရတယ်ဆိုတဲ့ ခံစားချက်ပေးလို့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး သင်ယူခွင့်ရပါတယ်။

ဆရာ၊မတွေအနေနဲ့လည်း အဆင်ပြေသလို လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင် ပြောင်းလဲသင်ကြားလို့လွယ်တယ်။ ဒါပေမယ့် သေချာ မပြင်ဆင်ထားရင် သင်ခန်းစာတွေ ချိတ်ဆက်မှုမှာ အားနည်းနိုင်တယ်။

Value (တန်ဖိုးထားမှု) : Independence, Freedom, Fun, Creativity, Connections, Healthy Learning

သင်ကြားရေးလုပ်တဲ့အခါ ကျွန်မက ကိုယ်ကိုကိုယ်အားကိုးနိုင်မှု၊ လွတ်လပ်မှု၊ ပျော်ရွှင်မှု၊ တီထွင်ဖန်တီးနိုင်မှုနဲ့ ချိတ်ဆက်နိုင်မှုတွေကို အဓိက တန်ဖိုးထားပြီး လုပ်ဆောင်ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီထဲက သုံးခုကို အသေးစိတ်မျှဝေပါ့မယ်။

Independence -ကိုယ့်ကိုကိုယ်အားကိုးနိုင်မှု – စာသင်နေချိန်မှာ ကလေးဟာ ဘေးက လူကြီးရဲ့ အဖြေအပေါ် အားကိုးတာမျိုး၊ ဘေးကလူကြီးရဲ့ ကူညီမှုကိုအမြဲ မျှော်ကိုးတာမျိုးကို ကျွန်မ မလိုလားပါဘူး။ ကလေးတွေဟာ သူတို့ စွမ်းနိုင်သလောက် သူတို့လုပ်နိုင်တာကို သူတို့ကိုယ်တိုင်လုပ်တတ်သင့်တယ်လို့ ကျွန်မယူဆတယ်။ ဒါကြောင့် ဘေးက မိဘတွေ လူကြီးတွေထက် ကိုယ်တိုင်ဖြေတာ၊ ကိုယ်တိုင်လုပ်ဆောင်တာကို အားပေးပါတယ်။ ဥပမာ – ကလေးတွေက အရမ်း တက်ကြွလို့ ဆူညံတဲ့အတွက် emoji လေးတွေနဲ့ လက်ထောင်တာ သင်ဖို့၊ zoom မှာ emoji တွေနဲ့ ကစားတဲ့ လေ့ကျင့်ခန်းလေးတွေ သီးသန့် အရင်လုပ်ပါတယ်။ ပြီးရင် သူတို့ကို ကိုယ်တိုင် လုပ်စေပါတယ်။ ဒီလို လုပ်ငန်းသေးသေးလေးတွေမှာ စပြီး ကိုယ်တိုင်လုပ်ခိုင်းမှ ဖြေးဖြေးချင်း ကလေးတွေဟာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည်မှု ရှိတဲ့ ကလေးတွေ ဖြစ်လာသလို၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် အားကိုးလုပ်ဆောင်နိုင်တဲ့ သူတွေဖြစ်မှာ။

Freedom – လွတ်လပ်မှု – ကျွန်မအတန်းထဲက ကလေးတွေဟာ စိတ်ကို ချုပ်တည်းထားရတာ၊ မလွတ်မလပ်ဖြစ်နေတာမျိုးကို ကျွန်မ မလိုလားပါဘူး။ ကလေးတွေရဲ့ စိတ်ဟာ လွတ်လပ်နေမှ သူတို့ရဲ့ တီထွင်ဖန်တီးနိုင်စွမ်းတွေ တက်တယ်။ သူတို့ရဲ့ စိတ်လွတ်လပ်မှ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ လုံခြုံတယ်။ ဒါမှ သင်ပေးလို့ လွယ်တယ်။ ကျွန်မ စာသင်ချိန်မှာ ကလေးတွေကို မုန့်စားခွင့်ပြုတယ်၊ လှုပ်ရှားခွင့်ပြုတယ်၊ ထင်မြင်ချက်တွေ ပြောခွင့်ပြုတယ်။ သူတို့ စာသင်ချိန်မှာ မုန့်စားတာ၊ လှုပ်ရှားတာတွေဟာ အခြားသူတွေရဲ့ ပညာသင်ယူမှုကိုလည်း မထိခိုက်ဘူးဆိုရင် ဘာမှမဖြစ်ဘူးလေ။ ကျွန်မစာသင်တဲ့အတန်းက မနက် ၉ နာရီ။ ဆိုတော့ အိပ်ယာထ နောက်ကျတဲ့ ကလေးတွေဆို စာသင်ရင်း မုန့်စား၊ မုန်းစားရင်းဆွေးနွေးလုပ်ကြရတာပဲ။ ကျွန်မ အတွက်ကတော့ သူတို့လွတ်လပ်စွာ သင်ယူနေခြင်းဟာ အရေးကြီးဆုံးပါပဲ။

Healthy Learning – ကျန်းမာစွာ သင်ယူမှု – အထူးသဖြင့် အွန်လိုင်းတန်းတွေ ကြာကြာတက်ရင် ကလေးတွေရဲ့ မျက်စိတွေထိခိုက်လာတယ်။ သင်ယူမှုဟာ အရေးကြီးသလို ကျန်းမာဖို့ကလည်း အရေးကြီးတယ်။ ဒါကြောင့် ကလေးတွေကို စာသင်ချိန်မှာ လှုပ်ရှားရတဲ့ လုပ်ငန်းတွေအမြဲထည့်ပေးတယ်။ အတန်းစစချင်းမှာ ကိုယ်လက်လှုပ်ရှားတဲ့ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်တယ်။ အတန်းအလယ်ခေါင်မှာ တခုခုကို ထယူတာမျိုး၊ လှုပ်ရှားရတာမျိုးကို လုပ်ခိုင်းတယ်။ အတန်းအဆုံးမှာ မျက်လုံးအတွက် ကိုယ်ခန္ဓာအတွက် လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်တယ်။ အခုဆိုရင် ကလေးတွေ တစ်ယောက်ချင်းစီက သူတို့ကြိုက်တဲ့ လေ့ကျင့်ခန်းတွေ လုပ်ရင်း အတန်း တစ်တန်းလုံးကို ဦးဆောင်တယ်။ဒါဟာ ကျန်းမာစွာ သင်ယူဖို့အတွက်အထောက်အကူပြုသလို ကလေးတွေရဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ယုံကြည်မှုကိုလည်း မြှင့်တင်ရာရောက်ပါတယ်။

ဆရာမ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ချဉ်းကပ်ပုံနဲ့ တန်ဖိုးထားမှုတွေ မတူနိုင်ပါဘူး။ ကိုယ် ယုံကြည်တဲ့အတိုင်း၊ ကိုယ့်ရဲ့ သင်ကြားမှုပုံစံက ကွာဟသွားနိုင်ပါတယ်။ အခုမျှဝေခဲ့တာကတော့ ကျွန်မရဲ့ ကလေးငယ်တွေကို သင်ကြားတဲ့ ပုံစံပါ။ လူကြီးတွေကို သင်တဲ့အခါဖြစ်ဖြစ်၊ ခေါင်းစဉ်မတူတဲ့အကြောင်းအရာတွေကို အသက်အရွယ်မတူတဲ့သူတွေကို သင်တဲ့အခါ သင်ယူသူအပေါ်မူတည်ပြီး ပြောင်းလဲ လုပ်ဆောင်ရပါတယ်။

ကျွန်မ ဘဝမှာ ကလေးတွေရဲ့ သင်ယူမှု၊ ပျော်ရွှင်မှုတွေဟာ ဘာနဲ့မှ လဲမရတဲ့ ဂုဏ်ယူစရာ အဖြစ်အပျက်တွေပါ။ ကျွန်မမှာ ဘယ်လောက် ခက်ခဲတဲ့ အခြေအနေကြုံပါစေ၊ စိတ်ဖိစီးမှုတွေရှိနေပါစေ၊ ကလေးတွေနဲ့ တွေ့ပြီး စာသင်လိုက်ရင် အကုန် ပျောက်သွားသလို ခံစားရတယ်။ စာသင်တဲ့အခါ ကလေးတွေကို သင်ဖို့ စာတွေ ပြန်ဖတ်ခွင့်ရတယ်၊ လေ့လာခွင့်ရတယ်။ သူတို့တွေအတွက် အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် စဉ်းစားရင်း စွမ်းရည်တွေတက်လာတယ်။

ဆရာတွေဟာ တပည့်တွေအတွက် ကျေးဇူးကြီးမားတယ်ဆိုတာ မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဆရာတွေနဲ့ တပည့်တွေက သင်ကြားသင်ယူမှု ဖြစ်စဉ်မှာ အတူပူးပေါင်းကြရင်း အပြန်အလှန် သင်ယူမှု၊ ပျော်ရွှင်မှု၊ တိုးတက်မှုကို ပေးစွမ်းတာမို့ အပြန်အလှန် ကျေးဇူးတင်ထိုက်တယ်ဆိုရင် ပိုမှန်မယ် ထင်ပါတယ်။ ကျွန်မရဲ့ ဆရာမ ဘဝမှာ ကိုယ့်ကို ပျော်ရွှင်မှုတွေပေးတဲ့၊ စာသင်ခွင့်ပေးတဲ့သူတွေကို သိပ်ကျေးဇူးတင်ရပါတယ်။ ဆရာတွေနဲ့ တပည့်တွေ အပြန်အလှန် ကျေးဇူးတင်တတ်ကြပါစေ။

မေတ္တာဖြင့်…
Sayarma-ဆရာမ

ကျွန်မလက်ထပ်ပြီးနောက်ရက်ကစပြီး ကျွန်မကို မေးကြတိုက်တွန်းကြတာရှိတယ်။ အဲဒါကတော့ ကလေးယူဖို့ပဲ။ ကလေးမယူသေးဘူးလား၊ ကလေးယူတော့လေ၊ ကလေးကဘယ်ချိန်ယူမှာတုန်း၊ အသက်ကွာနေလိမ့်မယ် ကလေးယူတော့လေ စတဲ့ တိုက်တွန်းမှုတွေ၊ မေးခွန်းတွေက တွေ့ဆုံမှုတိုင်းလိုလိုမှာ ကြားရတယ်။ ကလေးမြန်မြန်ယူ ကလေးထိန်းပေးချင်လှပြီ၊ ကလေးသာမွေးပေးပါ ငါတို့ထိန်းပါ့မယ် ဆိုတဲ့ အာမခံတဲ့ စကားတွေနဲ့လည်း တိုက်တွန်းကြသေးတယ်။

အမှန်က ကျွန်မတို့တွေအားလုံးဟာ အခြေအနေခြင်း မတူညီကြဘူးလေ။ တစ်ယောက်က အိမ်ထောင်ပြုပြီး ချက်ချင်း ကလေးယူဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်ပေမယ့် နောက်တစ်ယောက်အတွက် မယူချင်သေးတာ၊ မရနိုင်သေးတာလည်းဖြစ်နိုင်တာပဲ။ လူဆိုတာ သူ့ရွေးချယ်မှုနဲ့သူ တာဝန်ယူရတာလေ။ ကလေးတစ်ယောက်ဆိုတာ ဗိုက်ကြီးတဲ့ကာလတင်မဟုတ်ဘဲ တစ်ဘဝစာ ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ဖို့ တာဝန်ရှိတယ်လေ။ ကလေးလိုချင်လျက်နဲ့ မရနိုင်သေးတဲ့သူကို သွားပြီး ကလေးမယူသေးဘူးလား၊ ယူတော့လေဆိုတာသွားပြောရင် ဘယ်လောက်စိတ်ထိခိုက်လေမလဲ။

ကျွန်မဆိုရင် ကလေးချက်ချင်းမလိုချင်ခဲ့ဘူး။ ကျွန်မတို့ လင်မယားနှစ်ယောက်ထဲနေရတာ၊ နှစ်ယောက်ထဲ ခရီးတွေသွားရတာ၊ အလုပ်တွေ အများကြီးလုပ်နိုင်တာကို ပိုပြီး လိုချင်ခဲ့တယ်။ အဲဒီ့အတွက် နှစ်ဦးသဘောတူ ကျွန်မတို့ ကလေးချက်ချင်းမယူဘူး။ ကလေးယူဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်တယ်လို့ ခံစားရတဲ့ အချိန် ကလေးယူတယ်။ တကယ်လည်း ကလေးရရော အစအဆုံး ကိုယ်ပဲ တာဝန်ယူရတာ၊ ကိုယ်ပဲ ထိန်းရတာပါ။ အရင်က ထိန်းမယ်ပြောတဲ့သူတွေလည်း ဘယ်ပျောက်သွားမှန်းတောင်မသိဘူး။ စကားတောင် မပြောတော့ဘူး။ မေ့ကုန်ပြီထင်တယ်။

ကျွန်မတို့တွေဟာလေ ကိုယ်လည်း တစ်သက်လုံး ကတိမတည်နိုင်ဘဲ၊ အမြဲတမ်းလည်း မလုပ်ပေးနိုင်ဘဲ အိမ်ထောင်ပြုရင် ကလေးမွေးရမယ်ဆိုတဲ့ သတ်မှတ်ချက်ကို ပြည့်မီအောင် မရရတဲ့နည်းနဲ့ မြှောက်ပင့်တိုက်တွန်းကြတာ စိတ်မကောင်းစရာပဲနော်။

အခုဆိုရင် ကျွန်မသားလေး ၁၁ လပြည့်တော့မယ်။ သားလေးမွေးပြီးကတည်း ပြောတဲ့စကားတွေက နောက်တစ်ယောက်ယူဖို့။ ကလေးမရခင်တုန်းက ကလေးရအောင် ပြောကြတယ်။ တစ်ယောက်ရတော့ နှစ်ယောက်မှ ကလေးအဖော်ရှိမယ်ဟဲ့၊ အထီးကျန်မဆန်မှာဟဲ့ စသဖြင့် ပြောကြပြန်တယ်။ ကိုယ်မွေးတော့ ကိုယ်နာရတာ၊ ကိုယ်မွေးတော့ ကိုယ်ပင်ပန်းတာ ကိုယ်ပဲ သိပါတယ်။

ကျွန်မဆိုရင် စာသင်တဲ့အလုပ်၊ အဖွဲ့အစည်းရဲ့အလုပ်အချိန်ပြည့်လုပ်ရတယ်၊ ကိုယ့်ပညာရေးအတွက် အတန်းတက်ရသေးတယ်၊ ထမင်းဟင်း ကိုယ်တိုင်ချက်တယ်၊ ကလေးကိုလည်း ကြည့်ရတယ်။ အလုပ်ကိုခဏနားချိန်ဟာ သားအတွက်အချိန်ပေးရတဲ့အချိန်။ မနက်ခင်းအလုပ်ခဏနားတာနဲ့ မီးဖိုချောင်ထဲကို တန်းသွားပြီး ဟင်းချက်ရတာ။

ကိုယ်တိုင်လည်း မမွေး၊ ကလေးတာဝန်လည်း ဘာမှ ကူညီတာမဟုတ်ဘဲ နောက်တစ်ယောက်လိုချင်လား၊ မလိုချင်လားလည်း မသိ၊ နောက်တစ်ယောက်ယူဖို့ စိတ်ပိုင်း၊ ရုပ်ပိုင်း၊ အခြေအနေပိုင်း အဆင်သင့်ဖြစ်ရဲ့လားလည်းမသိ ဇွတ်တွေတိုက်တွန်းကြတာပါပဲ။ ကျွန်မတို့နေတဲ့ လူ့အသိုင်းအဝန်းဟာ ကိုယ်ချင်းစာစိတ်နည်းပြီး ကိုယ်ဖြစ်ချင်တာ၊ ကိုယ်ဖြစ်စေချင်တာပဲ ဇွတ်လုပ်၊ ဇွတ်ပြောသူသိပ်များတယ်နော်။

ကျွန်မကြုံရသလိုပါပဲ၊ အိမ်ထောင်မပြုရင်လည်း မပြုလို့၊ ရည်းစားမရှိရင်လည်းမရှိလို့၊ ကလေးများရင်လည်း များလို့၊ နည်းရင်လည်းနည်းလို့.. ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ သူများတွေသတ်မှတ်ထားတဲ့ ပုံစံခွက်ထဲကို လူတိုင်းကို အံဝင်ခွင်ကျဖြစ်အောင်ထည့်နေကြတာ။ အိမ်ထောင်မပြုဘဲ တစ်ယောက်ထဲ ပျော်ရွှင်စွာ ဘဝကို ဖြတ်သန်းတော့ရော ဘာအရေးလဲ။ အိမ်ထောင်ပြုပြီး ကလေးမယူတော့ရော ဘာပြသနာရှိပါသလဲ။ ကလေးတစ်ယောက်ထဲပဲ မွေးထားတော့ရော ဘယ်သူ့ကို ထိခိုက်ပါမလဲ။

အလားတူဖြစ်ရပ်ဟာ လူကြီးတွေမှာတင် ကြုံတွေ့ရတာမဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်မတို့ ကလေးတွေကို သင်ကြားတဲ့အခါ၊ ပြုစုပျိုးထောင်တဲ့အခါမှာလည်း ဖြစ်တယ်။ ကလေးတိုင်းဟာ ဖွံ့ဖြိုးမှု ပုံစံ၊ စိတ်ဝင်စားမှု၊ သင်ယူမှုပုံစံစတာတွေ မတူကြဘူး။ ကိုယ်ဖြစ်စေချင်တဲ့ပုံမဖြစ်တာ၊ ကိုယ်စိတ်ဝင်စားစေချင်တဲ့အရာ စိတ်မဝင်စားတာ၊ ကိုယ်လုပ်စေချင်တဲ့အလုပ်ကို မလုပ်ချင်တာတွေရှိနိုင်တယ်။ အဲဒါကြောင့် အဲဒီ့ကလေးဟာ ဆိုးလိုက်တာ၊ ညံ့လိုက်တာ၊ လူကြီးစကားနားမထောင်ဘူးလို့ ပြောလို့မရဘူးနော်။ ကလေးက ကိုယ်စိတ်ဝင်စားစေချင်တာကို ဘာလို့ စိတ်မဝင်စားတာလဲ၊ ဘာကိုစိတ်ဝင်စားနေလို့လဲဆိုတာကို ကျွန်မတို့ လူကြီးတွေက သိဖို့လိုတယ်။

ကျွန်မကတော့လေ ကလေးတွေကို ငယ်စဉ်ကတည်းက ပုံစံခွက်တစ်ခုထဲကို အံဝင်ခွင်ကျဖြစ်အောင် ရိုက်သွင်းထည့်တာထက် ကလေးတွေရဲ့ ကိုယ်ပိုင် ပုံစံငယ်လေးတွေဖြစ်အောင် ဝိုင်းဝန်း ဖန်တီးပေးစေချင်တယ်။ ကျွန်မတို့ရဲ့ ဘဝပုံစံငယ်ဟာ အခြားသူနဲ့ တူချင်မှ တူမယ် ဒါပေမယ့် အခြားသူကို ထိခိုက်နစ်နာမှုမရှိဘူးဆိုရင် ပြီးတာပဲမဟုတ်လား။ ပုံစံတစ်ခုထဲကို သွပ်သွင်းဖို့ ကြိုးစားလို့ စိတ်မှာ ဒဏ်ရာရတာတွေ၊ ဝမ်းနည်းရတာတွေ တကယ်မဖြစ်စေချင်ဘူး။ ကျွန်မတို့ လူကြီးတွေလည်း တပါးသူရဲ့ ရွေးချယ်မှုကို လေးစားကြရအောင်။ ကလေးတွေကိုလည်း လေးစားတတ်အောင် သင်ပေးကြရအောင်နော်။

မေတ္တာဖြင့်…
Sayarma-ဆရာမ

Quizzes (box)ထဲရှိ မေးခွန်းကိုနှိပ်၍ မေးခွန်းများကိုဖြေပါ။